Mиpocлaв Пецух ■ ЛЕМКІВСКА СТОРІНКА ■ 2011-08-19
{mosimage}
Перша згадка про село відносится до 1249 р. і находится в документі, в яким описано границі Любуского римо-католицкого єпископства. Колиси називалося воно Позірадло, єднак през більшу част свойой істориї мало німецке мено Шпіґельберґ (Spiegelberg) – тож то його жытелі были німцями.
По ІІ Сьвітовій війні вшыткы селяни-німці мусіли выїхати на захід, за Одру, частково їх місце зайняли полякы з Україны та з західньой Польщы, a село змінило назву на Позьжадло (Poźrzadło).
В рамках депортацийной акциї “Вісла” 1947 р. до Позьжадла привезли 8 лемківскых родин (50 осіб), якы перше мешкали головні в підкриницкым Астрябику, але тіж в сусідскым Злоцким і Фльоринці. В тот спосіб Пожадло (так лемкы вымавляют назву села) сталося свого роду лемківскым скуписком. По правді в цілим реґіоні найшлося моц лемків. Хватит сказати хоцкі про такы місцевости, як Тожим, в якiм юж 1947 р. правили православне Богослужыня, Ґронів, Сєнява, Нєсуліце, Олобок. Тому-то тіж, коли почало діяти УСКТ, в Сьвєбодзіні, Лаґові, Тожимю організували українскы танцювальны забавы.
Коли по 1956 р. почалися відправляти грек-о католицкы Службы Божы в Зеленій Горі і Мєндзижечу, пожадлянскы лемкы брали в них участ. Хтіли мати одправы тіж в себе, але могли мати лем барз рідкісне навчаня дітей релігії в рідному обряді. Жeбы бpaти учacт в piднiй лiтургії, пожадляне мусiли посвятити цiлу недiлю. Toту посвяту iлюстpуют знимкы з кiнця 50- их рp., на якых видно iдучых зo Cлужбы Бoжoй свєбодзiнскoм дopoгoм пожадлян.
Toтa посвятa дoвeлa дo тoгo, жe 1985 р. вдалося встановити постійны греко- католицкы Службы Божы в пожадлянскым костелі (який, до речи, споруджено юж деси 1700 р.). Тепер, як одправлятся церковна Служба в Пожадлі, престіл все прикрашат вышываний обрус, зас заміст іконостаса стоят дві намісны іконы – вартат гев припомнути, же їх автором є Михав Стафиняк з недалекых Бруєц.
“Наше слово” №34, 21 серпня 2011 року {moscomment}
